دریاچه آرال ، یک دریاچه آب شور در آسیای میانه میباشد.بین دو کشور ازبکستان و قزاقستان.
در اوایل دههٔ ۱۹۶۰ دولت شوروی تصمیم گرفت تا آمودریا (جیحون) و سیردریا (سیحون) دو رودخانهای که بیشتر آب آرال را تأمین میکردند،به سوی بیابانهای آسیای میانه تغییر مسیر دهد تا پنبه ، برنج ، صیفی جات و غلات در این مناطق کشت شود.
این برنامهٔ برای آن بود تا شوروی به یک صادرکنندهٔ عمدهٔ پنبه تبدیل شود. این اتفاق در نهایت افتاد و امروزه ازبکستان بزرگترین صادرکنندهٔ پنبه است.
از سال ۱۹۶۰ هر سال ۲۰ تا ۶۰ کیلومترمکعب آب به جای دریا به سوی بیابان میرفت. بیشتر آبی که در گذشته به دریاچهٔ آرال میرفت تغییر مسیر داده بود و در دههٔ ۱۹۶۰ آرال آبرفتن خود را آغاز کرد. از ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۰ هر سال به طور میانگین ۲۰ سانتیمتر از سطح آب دریاچه کاسته میشد، در دههٔ ۱۹۷۰ این رقم به ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر و در دههٔ ۱۹۸۰ به ۸۰ تا ۹۰ سانتیمتر رسید. آبی که برای کشاورزی مصرف میشد هم رفتهرفته افزایش مییافت و از ۱۹۶۰ تا ۲۰۰۰ به دو برابر رسید. کشت پنبه هم در این دوره دو برابر شد.
از دههٔ ۱۹۶۰ با انحراف مسیر رود آمودریا و سیر دریا به صحرای قرهقوم (به منظور کشاورزی) این دریاچه رفته رفته آب رفت، در سال ۱۹۸۷ به دو دریاچهٔ آرال شمالی و آرال جنوبی تقسیم شد. در سال ۲۰۰۴ مساحت آن به ۲۵٪ مساحت اصلی رسید و درصد شوری آب آن ۵ برابر شد. دو دریاچه شمالی و جنوبی در سال ۲۰۰۷ به ۴ دریاچه یکی دریاچهٔ آرال شمالی، دو دریاچه در شرق و غرب دریاچه جنوبی سابق و یک دریاچهٔ کوچک بین دریای شمالی و جنوبی تقسیم شدند که همگی در مجموع ۱۰ درصد مساحت اصلی دریاچه را داشتند. در سال ۲۰۰۹ تصاویر ماهوارهای نشان داد که دریاچهٔ شرقی دریاچهٔ جنوبی هم بهکلی خشک شده و دریاچهٔ غربی نیز بسیار کوچکتر شدهاست. حداکثر عمق دریاچهٔ آرال نیز در سال ۲۰۰۸ حدود ۴۲ متر اندازهگیری شدهاست.
در پی کاهش مساحت این دریاچه صنعت پر رونق ماهیگیری ، در آن تقریباً از میان رفت که موجب بیکاری و مشکلات اقتصادی زیادی شد. همچنین منطقهٔ اطراف دریاچه آرال دچار آلودگیهای زیستمحیطی مهیبی شد که با افزایش بیماریها خود را نشان داد. پسروی آب دریاچه تغییرات آبوهوایی را نیز در منطقه ایجاد کرد که طی آن تابستانها گرمتر و خشکتر و زمستانها سردتر و طولانیتر شدهاند.
نابودی دریاچه برای روس ها عجیب نبود و آنها از ابتدا انتظار آن را داشتند. اما این تصمیم در شورای وزیران گرفته شده بود و شخصی در سطوح پائینتر نمیتوانست به آن اعتراض کند. واکنشها به نابودی تدریجی آرال متغیر بود. برخی کارشناسان شوروی دریاچهٔ آرال را «خطای طبیعت» توصیف کرده بودند و نابودی آن را غیرقابل اجتناب میدانستند. اما از سوی دیگر طرحی در دههٔ ۱۹۶۰ پیشنهاد شده بود که رودخانههای حوضهٔ آبریز اوب با یک پروژهٔ کانالکشی عظیم به آسیای میانه منتقل شود که پر کردن دریاچهٔ در حال خشکیدن ارال یکی از اهداف این طرح بود. این طرح در نهایت به دلیل هزینهٔ بسیار زیاد و مخالفت افکار عمومی در ۱۹۸۶ کنار گذاشته شد.
در سالهای اخیر تلاش هایی از سوی دولت قزاقستان برای حفظ و احیای دریاچهٔ آرال شمالی صورت گرفته که موجب کاهش شوری آب دریاچه و افزایش تعداد ماهیان در برخی نقاط شدهاست. اما دریاچهٔ جنوبی شانس چندانی برای بقا ندارد. تخریب دریاچهٔ آرال یکی از بزرگترین فجایع زیستمحیطی کره زمین به شمار میرود.
عزیز من دریاچه ارومیه در حال نیست و نابود شدنه اونوقت دل نگرانی شما دریاچه آرال ؟؟؟؟؟؟؟؟ آب دریاچه ارومیه در برخى نقاط آن تا ۱۰ کیلومتر پس روى کرده و با ادامه روند فعلى این دریاچه خشک مىشود . احتمال پخش ۱۰ میلیارد تن نمک این دریاچه به صورت گردریز در سراسر کشور هم هست که حتما همه تبدیل به خیارشور می شیم .
دلنگرانیه من هم ارومیه است .به همین دلیل به صورت سریال بهش نگاه کردم.فکر کردم خوب میشه اگه سرنوشت ارال رو بدونیم و کاری کنیم که این اتفاق تکرار نشه.